Kluczowe punkty dotyczące wdrażania testów fundamentów palowych

Moment rozpoczęcia badań fundamentów pali powinien spełniać następujące warunki:

(1) Wytrzymałość betonu badanego pala nie powinna być mniejsza niż 70% wytrzymałości obliczeniowej i nie mniejsza niż 15 MPa, przy zastosowaniu do badań metody odkształcenia i metody transmisji akustycznej;

(2) Stosując do badania metodę wiercenia rdzeniowego, wiek betonu badanego pala powinien osiągnąć 28 dni lub wytrzymałość utwardzonego bloku próbnego w tych samych warunkach powinna spełniać wymagania wytrzymałości obliczeniowej;

(3) Czas odpoczynku przed ogólnym badaniem nośności: podłoże piaskowe nie powinno być krótsze niż 7 dni, podłoże mułowe nie krótsze niż 10 dni, grunt spoisty nienasycony nie jest krótszy niż 15 dni, grunt spoisty nasycony nie powinien być krótszy niż 10 dni. mniej niż 25 dni.

Stos zatrzymujący błoto powinien wydłużyć czas odpoczynku.

Kryteria doboru pali sprawdzanych do badań odbiorczych:

(1) Pale o wątpliwej jakości konstrukcji;

(2) Pale z nietypowymi lokalnymi warunkami posadowienia;

(3) Wybrać pale klasy III do akceptacji nośności;

(4) Strona projektująca rozważa ważne pale;

(5) Pale o różnych technikach konstrukcyjnych;

(6) Wskazane jest dokonanie wyboru jednolitego i losowego, zgodnie z przepisami.

Podczas przeprowadzania badań odbiorczych zaleca się najpierw przeprowadzić badanie integralności korpusu pala, a następnie badanie nośności.

Próbę szczelności korpusu pala należy przeprowadzić po wykopaniu dołu fundamentowego.

Integralność korpusu pala dzieli się na cztery kategorie: pale klasy I, pale klasy II, pale klasy III i pale klasy IV.

Korpus pala typu I jest nienaruszony;

Pale klasy II posiadają niewielkie wady korpusu pala, które nie wpływają na normalną nośność konstrukcji pala;

W korpusie pala klasy III występują oczywiste wady, które mają wpływ na nośność konstrukcyjną korpusu pala;

W korpusie pali klasy IV występują poważne wady.

Wartość charakterystyczną nośności pionowej pojedynczego pala należy przyjąć jako 50% granicznej nośności pionowej pojedynczego pala.

Wartość charakterystyczną nośności pionowej pojedynczego pala należy przyjąć jako 50% dopuszczalnej nośności pionowej pojedynczego pala.

Określenie wartości charakterystycznej nośności poziomej pojedynczego pala: po pierwsze, gdy korpus pala nie może pęknąć lub stopień zbrojenia korpusu pala wlewanego na miejscu jest mniejszy niż 0,65%, czyli 0,75-krotność poziomu należy przyjąć obciążenie krytyczne;

Po drugie, dla prefabrykowanych pali żelbetowych, pali stalowych i pali wlewanych na miejscu o stopniu zbrojenia nie mniejszym niż 0,65%, obciążenie odpowiadające przemieszczeniu poziomemu przy obliczeniowym wzniesieniu wierzchołka pala należy przyjmować jako 0,75-krotność (poziomego wartość przemieszczenia: 6mm dla budynków wrażliwych na przemieszczenia poziome, 10mm dla budynków niewrażliwych na przemieszczenia poziome, spełniających wymagania odporności na pękanie korpusu pala).

W przypadku metody wiercenia rdzeniowego wymagania dotyczące liczby i lokalizacji każdego kontrolowanego pala są następujące: pale o średnicy mniejszej niż 1,2 m mogą mieć 1-2 otwory;

Stos o średnicy 1,2-1,6 m powinien mieć 2 otwory;

Pale o średnicy większej niż 1,6 m powinny posiadać 3 otwory;

Miejsce wiercenia powinno być rozmieszczone równomiernie i symetrycznie w zakresie (0,15~0,25) D od środka pala.